Τέτοιες μέρες, πριν δεκατρία χρόνια, έφυγε ο αθάνατος Γιώργος Παρασκευάς, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους, για χιλιάδες από εμάς, ακόμη κι αν δεν το έμαθαν ποτέ, καθώς χωρίς την αύρα και το δαιμόνιο του, το στοίχημα, ούτε θα είχε έρθει -έστω το 2000- στην Ελλάδα, ούτε φυσικά θα είχε γιγαντωθεί σε αυτό τον υπέρτατο βαθμό.
Το επισυναπτόμενο κείμενο, είναι από εκείνες τις “προ-παρασκευαστικές” μέρες του 1999, ένα από κείνα που είχε γράψει, περίπου σαν αιρετικός απόστολος που μοιράζεται με το αδαές πόπολο, περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου – το δε απίστευτο απόσπασμα που ακολουθεί, δεν θα το μαγαρίσω με περιττά σχόλια…
“Γιατί να είναι ταμπού ο θάνατος αφού είναι το ΜΟΝΟ πράμα για το οποίο είμαι 100% βέβαιος πως θα συμβεί. Δεν ξέρω αν θα κάτσει το παρολί μου, ούτε ξέρω αν θα φάω βλήτα, ραδίκια ή σκορδαλιά με τον μπακαλιάρο μου την Τετάρτη. Εκείνο που ξέρω είναι πως μια μέρα θα «φύγω».
Από παιδί είχα μια επιθυμία. Να με βάλουνε σ’ ένα διαστημόπλοιο, ν’ ανάψουνε τις μηχανές και να με αμολύσουνε στο διάστημα χωρίς πιλότο, χωρίς επιστροφή. Να περάσω από Άρη, Ποσειδώνα, Πλούτωνα, τον αστερισμό της Ανδρομέδας, να κοιτάξω πίσω και να δω τον γαλαξία μας να εξαφανίζεται σαν κλανιά στο Ολυμπιακό Στάδιο, να κάνω τσάρκα με μια μαύρη τρύπα, σε τριανταδύο διαστάσεις και μετά να πεθάνω μόνος μου, εν πλήρη συνείδηση αλλά πνευματικά μαστουρωμένος από το μεγαλείο του Θεού, που πάντα ήταν μέσα μου ενώ εγώ ο αρχιμαλάκας τον γύρευα στο υπερπέραν!…
Εν τω μεταξύ πρέπει να θυμηθώ να αγοράσω κριτσίνια, οδοντόπαστα και λίγο κασέρι Κρήτης από το σούπερ μάρκετ αύριο. Α, ναι… και κονσέρβα για τον γάτο μου το Στάλιν. Τη φτύνει τη ρέγκα!
· Ούτε η Σαραγόσα φοβάται τον θάνατο. Όπως λέει και η ΒΑΛΕΝΘΙΑ φοβούνται τον θάνατο οι πεθαμένοι;
· Ρε, άσε το γαλαξία και το Ολυμπιακό Στάδιο, ελπίζω να εξαφανιστεί η Φότζια σαν κλανιά στο στάδιο της ΑΝΚΟΝΑ!“
underdogville 