Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα θα μιλήσουμε για στοίχημα, σίγουρα πράγματα. Ο βασικός λόγος είναι ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεσπόζουσα είδηση στα νέα του κόσμου, είναι ο θάνατος 11 ανθρώπων κατά τις βομβιστικές επιθέσεις στην Αλγερία μια μέρα μετά την επίθεση αυτοκτονίας ανατολικά του Αλγερίου απ’ την οποία σκοτώθηκαν 43 άνθρωποι. Το σχεδόν βέβαιο είναι ότι και την ώρα που θα διαβαστούν (πράγμα σχεδόν απίθανο) αυτές οι γραμμές, νέες επιθέσεις αυτοκτονίας στην Παλαιστίνη ή κάπου αλλού θα βομβαρδίσουν την επικαιρότητα.
Τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους γεμάτους χυμούς, στον ανθό της ηλικίας τους να επιλέγουν να ζώνονται με εκρηκτικά και εκστατικά περήφανους συγγενείς να μαζεύουν τα κομμάτια τους; Τι οδηγεί μια κοινωνία, όχι μόνο να τους τιμά σαν ήρωες, αλλά να τους θεωρεί τα εκλεκτότερα τέκνα της ενώ εκκολάπτει άπειρους νέους με πόθο θανάτου και έφεση μαρτυρίου;
Ήταν αρχικά το 1274 και σε δεύτερο χρόνο το 1281 όταν τρομακτικός στόλος Μογγόλων κατακτητών επιχείρησε απόβαση στην Ιαπωνία. Και τις δύο φορές όμως οι Θεοί εναντιώθηκαν και ο μογγολικός στόλος καταστράφηκε ολοσχερώς από τυφώνες, δηλαδή θεϊκούς ανέμους όπως απέδωσαν οι Ιάπωνες το μέγα φυσικό φαινόμενο. Η έκφραση «θεϊκός άνεμος» στα γιαπωνέζικα πολύ απλά μεταφράζεται σαν καμικάζι. Πέρασαν επτά αιώνες μέχρι να απειληθεί ξανά εξωτερικά η Ιαπωνία κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν συγκροτήθηκε το σώμα των 5000 πιλότων καμικάζι. Οι πιλότοι καμικάζι ήταν κληρωτοί εθελοντές, υψηλού μορφωτικού επιπέδου και ανώτερης ευφυΐας που χωρίς καμιά πλύση εγκεφάλου ή τυφλωμένοι από φανατισμό, επέλεξαν την θυσία για κάτι ασύληπτα σπουδαιότερο απ’ την ύπαρξη τους, για κάτι ακόμη μεγαλύτερο κι απ’ τη νίκη ή την ήττα του έθνους.
Η ιαπωνική παράδοση και μυθολογία βρίθει τραγικών ηρώων που θυσιάστηκαν, γνωρίζοντας ότι η θυσία τους θα ήταν μάταιη σε σχέση με την τελική έκβαση του αγώνα, που όπως και ο β΄ παγκόσμιος είχε ήδη χαθεί, χωρίς την παραμικρή ελπίδα και βέβαια χωρίς την προσδοκία κανενός Παραδείσου. Η κοινωνία τιμά και εξιδανικεύει την αυτοθυσία, το απεγνωσμένο και αναποτελεσματικό διάβημα των νεαρών ιαπώνων που ακριβώς επειδή στερείται ιδεολογικού υπόβαθρου θα μένει πάντα ακατάληπτο από τον δυτικό ορθολογισμό και τα στερεότυπα του πολιτισμού μας.
Φόβος για να με σταματήσει δεν υπάρχει.
Θυμός για να με σταματήσει δεν υπάρχει.
Αγάπη για να με σταματήσει δεν υπάρχει.
Θάνατος δεν υπάρχει.
Πριν λίγο καιρό σε μια απ΄τις καλές εκπομπές του Κούλογλου για τη ΝΕΤ, ένας καθόλα νορμάλ έφηβος, γόνος καλοβαλμένης οικογένειας , με τις βόλτες του, τα γκομενικά και τις κιθάρες του, προσπαθούσε να εξηγήσει στον αποσβολωμένο δημοσιογράφο, τον πόθο του να μαρτυρήσει. Και λίγο μετά η προσηνής, μορφωμένη μητέρα του, να επαυξάνει με μάτια θεσπέσια, φλογισμένα αλλά και εκπέμποντας μια ηρεμία ψυχής μοναδική.
«Εσείς αγαπάτε τη ζωή, εμείς το θάνατο», σα να θέλει μ’ αυτό τον ανατριχιαστικό τρόπο να εκφράσει την υπεροχή του ανθρώπου που δεν είναι προσκολλημένος στη ζωή και στις απολαύσεις της και συνάμα είναι πεπεισμένος ότι στο βάθος χρόνου θα νικήσει. Ο εν λόγω πιτσιρικάς στον αραβικό κόσμο αποκαλείται σαχίντ, δηλαδή μάρτυρας και χαίρει ύψιστης τιμής, καθώς μάλιστα ο πρόωρος θάνατος του στην υπηρεσία μιας ιδέας συνδυάζεται με την εξόντωση των αντιπάλων.
Τι να λέμε τώρα, οι άνθρωποι είναι φτωχοί και ζουν εξαθλιωμένα χωρίς στον ήλιο μοίρα, επομένως δεν έχουν να χάσουν και τίποτα, τρελαμένοι όπως είναι τους πλακώνουν σε πλύση εγκεφάλου για παράδεισους με ρύζια και αυτοκτονούν… Οι υπεραπλουστευμένες απαντήσεις που με ευκολία επιστρατεύουμε για την κατανόηση των μαρτύρων είναι ενδεικτικές της αδυναμίας μας να καταλάβουμε οτιδήποτε μη γραμμικό. Ποιοί δηλαδή είναι τρελοί; Όλοι; Κοινωνίες ολόκληρες; Στο κοράνι εξάλλου απαγορεύεται αυστηρά και η σκέψη της αυτοκτονίας. Σύμφωνα με το οποίο επίσης και η τζιχάντ δεν αποτελεί τίποτε άλλο από αμυντικό πόλεμο προς υπεράσπιση της γης του Ισλάμ, του νταρ αλ Ισλάμ. Πως είπατε;
Río Manzanares, déjame pasar,
que mi madre enferma me mandó llamar.
Οι δυτικοί έχουμε ανακαλέσει την περίπτωση των καμικάζι για να βαφτίσουμε τους νέους αυτόχειρες, προκειμένου να μην τους αποκαλέσουμε μάρτυρες όπως τους αποκαλούν οι κοινωνίες τους. Για να λέμε ότι είναι καμικάζι, δηλαδή σαλεμένοι που τελούν παρανοϊκές πράξεις, οπότε να μην συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για άντρες αλλά και γυναίκες, άγαμους αλλά και έγγαμους με παιδιά, έφηβους αλλά και μεσήλικες, αγράμματους αλλά και πτυχιούχους, άνεργους αλλά και σταθερά εργαζόμενους, φτωχούς αλλά και εύπορους με βάση τα στάνταρ της χώρας που ζουν. Σας θυμίζει κανέναν; Μήπως λίγο – πολύ νορμάλ ανθρώπους, παρά σχιζοφρενείς αυτόχειρες; Άνθρωποι πρόθυμοι να θυσιαστούν, να μαρτυρήσουν στον άνισο αλλά ιερό πόλεμο (τζιχάντ) εναντίον συντριπτικά υπέρτερου αντιπάλου, οπότε αντιτάσσουν ότι έχουν, δηλαδή ανθρώπους που δεν αυτοκτονούν αλλά πολεμάνε μαρτυρώντας.
Ποταμέ Μανζανάρες, άφησε νε περάσω
Την χαροκαμένη μάνα μου, πριν σβήσει να προφτάσω
Ο ήχος του παλιού λατινοαμερικάνικου τραγουδιού ακουγόταν τόσο στριγκός απ’ το σχεδόν κατεστραμμένο χωνί του ξύλινου γραμμοφώνου που δύσκολα το αναγνώριζες. Ο γέρος ινδιάνος συνέχισε να γυρίζει σταθερά τη μανιβέλα και φαινόταν χαμένος στο διάστημα ή περίπου – η έρημος του Μεξικού δεν πρέπει να διαφέρει και πολύ… Σε ένα σκαμμένο λάκκο, ανάχωμα στον άνεμο που μαστιγώνει με άμμο, με μόνο αποκούμπι το μεξικάνικο καπέλο του και έναν λιωμένο δίσκο, ο γέρος έμοιαζε προαιώνια σημαδούρα του ορίζοντα, σαν ύφαλος κάτω απ’ τον ήλιο του αιγαίου. Φυσικά ούτε λόγος να δώσει σημασία στον ξένο που όταν είδε ένα καπέλο να εξέχει στην άμμο στη μέση του πουθενά, έσπευσε να σταματήσει το τζιπ του και τώρα στεκόταν από πάνω του για κάμποση ώρα. «Γέροντα, εδώ δεν υπάρχει κανένα ποτάμι…»
Μανζανάρες, Μανζανάρες με τα ορμητικά νερά
Τη ζωή μου παρασύρει καραβοκύρισα κυρά
Ο γέρος άφησε λίγο ακόμη τον καυτό χρόνο να βερνικώσει με ιδρώτα το μέτωπο του ξένου πριν σπάσει την σιωπή του.
«Γιε μου, εγώ είμαι το ποτάμι και δεν μπορώ να περάσω τον εαυτό μου».
Κανονικά τώρα το χέρι θα έπρεπε να έχει πετρώσει και οι επόμενες γραμμές να μην βρουν τον δρόμο τους. Αλλά είπαμε ότι βασικά σήμερα θα μιλήσουμε για στοίχημα, τέλος! Έχουν περάσει 11 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση του παρόντος σημειώματος στο Match Money και θα παρατηρούσε κανείς ότι τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Ο απολυταρχισμός καλά κρατεί, η μισαλλοδοξία και οι εστίες φωτιάς πολλαπλασιάστηκαν, η Αραβική Άνοιξη μας κληροδότησε τελικά τον πόλεμο στη Συρία και το προσφυγικό δράμα, η ενωμένη Ευρώπη πνέει τα λοίσθια στα απομεινάρια της κρίσης και ο φασισμός προελαύνει σε ένα οργιαστικά “οργουελικό” σκηνικό.
Río Manzanares, déjame pasar,
Την χαροκαμένη μάνα μου, πριν φύγει, σβήσει να προφτάσω
ΥΓ. Ο ξένος που απάντησε τον γέρο ινδιάνο είναι ο θρυλικός πολωνός ρεπόρτερ Ρίτσαρντ Καπισίνσκι. Είθε να αξιωθούμε διασχίσουμε τα ποτάμια που συνοροχαράζουν τα σωθικά μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το θαύμα της ζωής.
underdogville 