Πρωϊνό τσιγάρο

Θα ξυπνήσω πρωί, πριν ακόμη χτυπήσει η καμπάνα για τον Όρθρο. Θα αφουγκραστώ τον υπόκωφο ρόγχο των άδειων δρόμων και τις τέντες που χορεύουν στον παγωμένο αέρα. Που και που περνάει κανένα φορτηγό και ταράζει τους ξέχειλους κάδους και τ’ αδέσποτα. Όταν η άχνη της δεύτερης γουλιάς καφέ αφήσει σημάδι στο παράθυρο, θα αρχίσω σιγά, σιγά να τσεκάρω τα τελευταία νέα.

Είμαι λίγο τρομοκρατημένος γιατί δεν ξέρω πια που αρχίζει να νοθεύεται το μεράκι με καθαρή πρέζα και γιατί δεν βρίσκω εάν η ενόχληση στον προσαγωγό του Λισάντρο Λόπεζ θα τον αφήσει εκτός μάχης. Παρότι υπό κανονικές συνθήκες με χαλάει ο καπνός, νομίζω ότι μόλις άναψα τσιγάρο – η υπόθεση το σηκώνει. Αναρωτιέμαι τι καλό λόγο έχει κανείς να ψάχνεται αξημέρωτα στο διαδίκτυο, πόσο μάλλον να διαβάζει μια σελίδα σαν κι αυτή. Η σκέψη ότι μοιάζουμε με παραλύει. Παρλαπίπες ανθρωπάκοι που κάναμε κομπόδεμα το ξόδεμα, παραδομένοι στο πιο βαρύ ναρκωτικό: την ελπίδα.

Κάποιες φορές θαρρώ ότι η ζωή μας είναι σαν τα κοινοτικά κονδύλια. Υπάρχει ένα διαθέσιμο πόρων και έπειτα εξαρτάται από μας, τη ρότα των σκέψεών μας και τα πεπραγμένα μας, τι κομμάτι θα καταφέρουμε να απορροφήσουμε. Με πιλατεύει πάλι αυτή η αίσθηση του ημιτελούς, ακόμη ένα πρωί κουβαλάω στοκ τα γινάτια, τρέμω στο πόσα «κανονάκια» χαράμισα ήδη. Βλέπεις είναι ένα ακόμη χάραμα με αναδρομικές και προκαταβολικές ενοχές. Για τα σκάρτα μου και για το χρόνο που δεν αφιέρωσα στους δικούς μου. Ίσως είναι η ώρα να βάλω λίγο το ράδιο… «Το θολωμένο μου μυαλό/ μ’ έχει προδώσει προ πολλού/του λέω αλλού και τρέχει αλλού/με κάνει και παραμιλώ…».

Βγαίνω έξω να με χτυπήσει ο παγωμένος αέρας, μια μεταμεσονύχτια βόλτα είναι συχνά το καλύτερο διάλειμμα, το καθαρτικό μάλλον, για να ξελαμπικάρει  που και που το μυαλό, μπας και δώσει προτεραιότητα στα βασικά και ουσιαστικά. Έχει  τόσο κρύο που το χνώτο δεν ξεχωρίζει καθόλου από τον καπνό – ωραίο σκηνικό, με κάνει και φαντάζω μεγάλος θεριακλής. Ο προορισμός πάντως είναι στάνταρ: έξω απ’ το βενζινάδικο της γειτονιάς μου, υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες και μια ζεστή, βαπορίσια σοκολάτα είναι πάντα ότι πρέπει, δηλαδή τέτοια ώρα, στο τέρμα της εξόδου κινδύνου. Δεξιά απ’ την αντλία, εκεί που αρχίζει (ή τελειώνει) ο δρόμος, τρεις αδέσποτοι, έχουν κάτι από λαμπραντόρ στο αίμα τους,  έχουν στήσει καρτέρι στο επόμενο ανυποψίαστο αυτοκίνητο. Τώρα που η κίνηση είναι τόσο αραιή, έχουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και επιτίθενται ακαριαία, αναγκάζοντας τον ψαρωμένο οδηγό να φρενάρει απότομα και τελικά να ξεφύγει με τα χίλια ζόρια.

Γιατί άραγε, τα σκυλιά ρισκάρουν τόσο να κυνηγούν (επί ματαίω) τα αυτοκίνητα, ποιό είναι το ανθρώπινα ακατανόητα δυνητικό όφελος, ή μήπως πρόκειται για κάτι τόσο αταβιστικό, όσο το προπατορικό αμάρτημα; – Μα τα ενοχλεί ο ήχος, μου λέει μια (έμπειρη) φίλη, τα σκυλιά ακούνε πολύ μεγαλύτερη γκάμα συχνοτήτων από τον άνθρωπο και τα πειράζει, ή μάλλον θεωρούν απειλητικό σήμα τον ήχο (σε πολύ χαμηλές συχνότητες) που παράγει ο περιστρεφόμενος τροχός και ορμάνε. Εξάλλου οι αρσενικοί σκύλοι έχουν ντε φάκτο μαρκάρει την περιοχή τους και όταν περάσει κάποιο αυτοκίνητο που είναι αντίστοιχα μαρκαρισμένο (ήτοι κατουρημένο) από  σκύλο άλλης περιοχής, ορμάνε αυτεπάγγελτα στον επίδοξο εισβολέα, δηλαδή ορμάνε στη ρόδα και όχι στο αυτοκίνητο σαν αμάξωμα.

Η πιο πιθανή όμως εκδοχή ή συνεκδοχή, είναι ότι τα σκυλιά δεν ξεχωρίζουν εάν αυτό που πλησιάζει με ταχύτητα είναι αμάξι, ή κουνέλι, ή άνθρωπος που τρέχει, ή μπάλα, ή πρωθυπουργός σε ποδήλατο, του την πέφτουν γιατί απλά αυτό υπαγορεύει το ένστικτο τους, εξάλλου είναι γνωστό ότι όλα τα ζώα που κυνηγούν έλκονται από την κίνηση του θηράματος, αυτός είναι ο βασικός μηχανισμός. Μήπως όμως και εμείς απ’ την πλευρά μας αυτό δεν κάνουμε, δεν κυνηγάμε ότι κινείται χωρίς να ασχολούμαστε εάν είναι σημαντικό ή όχι, εάν το χρειαζόμαστε ή όχι, εάν θα μας φάει αντί να το φάμε: ευρόπουλα, γκουρμέ, επιταγές, διακοποδάνεια, μετοχές, σομελιέ, μάνατζερ, ρεζερβέ ξαπλώστρες, ριάλιτι κανάλια,  γαμήλια πάρτι, τραγούδια μικροκυμάτων, χαϊ τεκ γκάτζετς, επιδοτήσεις, βιάγκρα, τζιπ, νησιά Πουκέ, πλαστικό χρήμα, πλαστικά βυζιά, τζόγος, αυτόγραφα στον θυρωρό της πολυκατοικίας μας, πισίνα, ωραίος κώλος, αξεσουάρ, «έξτρα φόροι, έξτρα ΦΠΑ, έξτρα σκατά…»

Η σημερινή κρίση που θα μας ταλανίζει για χρόνια έχει όμως και ένα καλό, εμπεριέχει σε ένα βαθμό και όρους κάθαρσης. Έτσι όσοι την τελευταία τριακονταετία είχαν την πολυτέλεια να προσομοιάσουν το βιοτικό τους επίπεδο, το λιγότερο με αυτοχθόνων Ελβετών και το συνηθέστερο με μιλόρδων, θα πρέπει να προσγειωθούν απότομα και σε κατάσταση χανγκόβερ να αντιμετωπίσουν την αμείλικτη πραγματικότητα, ότι πάνω στο τρελό φαγοπότι ο τουρκογύφτικος επαρχιωτισμός τους δεν άφησε τίποτε όρθιο, αφαιρώντας από τα παιδιά τους το δικαίωμα στον ήλιο, στην αξιοπρέπεια, σε μια ζωή καλύτερη έστω απ’ των παππούδων τους. Γιατί τα παιδιά μας, όσο κι αν πασχίσουν, όση γνώση και ευφυΐα και εάν καταθέσουν, θα εξαργυρώσουν πολύ λιγότερα από όσο αξίζουν και φυσικά ακόμη λιγότερα από όσα αρμέξαμε με τον α΄ή β΄τρόπο (και φυσικά σε διάφορες κλίμακες) ο καθένας μας.

Απλά γιατί κυνηγήσαμε (για να μην πω τίποτε άλλο) ότι κινείται, σα να μην υπήρχε αύριο, όπως τα σκυλιά στο βενζινάδικο, που χωρίς κανένα ποιοτικό κριτήριο, χιμάνε αδιακρίτως σε ότι κινείται. Απλά γιατί το κραυγαλέο έλλειμμα παιδείας, άφησε πρόσφορο έδαφος στους εκμαυλιστικούς μηχανισμούς της φαυλοκρατίας να σμιλέψουν τη νεοελληνική νοοτροπία της ασυδοσίας, της μαγκιάς, της ρεμούλας και του «ωχαδερφισμού». Άλλωστε η έλλειψη παιδείας μας χαρακτηρίζει σε όλες τις εκφάνσεις μας, από το πόσους πεζούς έχουμε δυνάμει παρασύρει σε διάβαση, πόσες ράμπες έχουμε παρκάρει, ακόμη και στον τρόπο που διασκεδάζουμε και σκορπάμε τα δανεικά μας. Αν δε, υποψιαστώ ότι ενδέχεται ο τρόπος που συνεχίζουμε να επιλέγουμε ακόμη και τα παρολί μας, διέπεται από παρόμοια, σχεδόν αταβιστική νόρμα του τύπου ας παίξουμε ότι κινείται ή ότι μας γράψει ο κάθε Μυστήριος παπάρας, θα …

Όπα, η Gazzetta dello Sport ανέβασε την αποστολή της Ουντινέζε, πω πω απουσίες! Ίσως τελικά αυτό με σώζει, ότι ξεγελάω τον εαυτό μου. Λες και τον έχω βρει… Έλα ρε φίλε να χαθούμε, να δούμε λίγη μπαλίτσα το βράδυ. Αν και φοβάμαι ότι δεν αντέχεις τις μικρές αποδράσεις χωρίς happy end… Μήπως τουλάχιστον σου βρίσκεται φωτιά;

‘Χωρίς Σύνορα’ 12.2.2012