Δεν θέλει να μιλάει ποτέ για αυτά. Για τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν μια κοπέλα από την Οζάκα, έκανε το λάθος να ερωτευτεί παράφορα, έναν μαύρο φοιτητή με καταγωγή από την Αϊτή. Σε μια κοινωνία προαιώνια εσωστρεφή (από το 1635 μέχρι το 1854 ο σογκούν Ιεμίτσου, είχε απαγορεύσει κάθε ταξίδι στο εξωτερικό) που ο απομονωτισμός έχει επιδράσει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο στο εθιμικό της δίκαιο, σε μια χώρα που πάσχιζε να εξαλείψει κάθε πιθανότητα επιμειξίας ακόμη και του πληθυσμού των βοοειδών της, κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε περίπου με έγκλημα, πόσο μάλλον όταν ο καρπός αυτής της απαγορευμένης αγάπης, μπορεί να είχε μεν τοξωτά μάτια, αλλά συνάμα σοκολατένιο δέρμα.
Έγκλημα και τιμωρία – η οικογένεια της, όχι μόνο δεν στήριξε τη νεαρή Ταμάκι (το όνομα του κοριτσιού), αλλά ουσιαστικά την εξώθησε να μεταναστεύσει στην άλλη μεριά του Ειρηνικού, με ένα τρίχρονο μωρό στην αγκαλιά, στο σπίτι των πεθερικών της στο Λονγκ Άϊλαντ, για να μπορέσει η μικρή Ναόμι να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που ο συνδυασμός των τοξωτών ματιών με το σοκολατένιο δέρμα, δεν θα προσέλκυε βλέμματα ετεροντροπής και ψιθύρους.
Η συνεσταλμένη Ναόμι, ακόμη και σήμερα που έχει συμφιλιωθεί με την οικογένεια της μητέρας της και “χορεύει” στα τερέν φέροντας τη σημαία της χώρας των παππούδων που την εξοστράκισαν, δεν θέλει να μιλάει για αυτά. Ξέρει καλά ότι αυτό που είναι σήμερα, το οφείλει εν μέρει και στο υπέροχο πολιτισμικό χαρμάνι των καταβολών της: την εγκαρτέρηση της Άπω Ανατολής, την Αϊτινή δύναμη που κάνει τα χτυπήματα της ρακέτας της να μοιάζουν με σφαίρες και την αυτοπεποίθηση που την προίκισε η χώρα που μεγάλωσε.
«Με συμβούλευαν πάντα να μην λέω τίποτα. Φαντάζει όμως κομματάκι αλλόκοτο όταν ζεις σε μια χώρα και βλέπεις τι συμβαίνει δίπλα σου, να υποτίθεται ότι θα πρέπει να τηρήσεις άκρα σιωπή». Στα 22 της χρόνια, έχει μάθει να σέβεται απεριόριστα ταγούς και νενομισμένα, αλλά δεν αντέχει πια στον αδυσώπητο κορσέ του στερεότυπου «κλείσε το στόμα, χτύπα το μπαλάκι και χαμογέλα».
Η Ναόμι Οζάκα, μια σπουδαία πρωταθλήτρια με ενσυναίσθηση και ευαισθησίες που «έσυρε» ολόκληρη τη βιομηχανία του Τένις να βγει απ’ την απάθεια και να πάρει θέση κατά των φυλετικών διακρίσεων, δεν είναι τυχαία, είναι παιδί της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή, από ανθρώπους που δεν λογάριασαν κανένα τίμημα – αλλά δεν θέλει να μιλάει για αυτά. Θέλει απλώς να σπάσει τη θλιβερή σιωπή μας, αθλητών και μη, για τον ρατσισμό, τη φτώχεια, το φασισμό, την αστυνομική βία, την μισαλλοδοξία, την κακοποίηση, για όλα όσα βλέπουμε απαθώς να συμβαίνουν δίπλα μας…
underdogville 