Η Φύση θα πάρει νομοτελειακά πίσω αυτό που της ανήκει και έτσι συνέβη στο γήπεδο της Στρόιτελ Πρίπγιατ, της ανερχόμενης ομάδας που κατέληξε φάντασμα μετά την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ και την εκκένωση της “πυρηνικής” πόλης την επομένη της καταστροφής, στα 25 μόλις χιλιόμετρα από την κόλαση.
Εκείνη τη χρονιά η Στρόιτελ κυνηγούσε την άνοδο και ήταν έτοιμη να εγκαινιάσει το νεότευκτο στάδιο “Avanhard” στα ημιτελικά του κυπέλου – “Κάναμε προπόνηση και ξαφνικά προσγειώθηκε ελικόπτερο στο τερέν και βγήκαν τύποι με φόρμες και μετρητές ραδιενέργειας…
” – Μα είστε εντελώς τρελοί, έχουμε αγώνα αύριο και μας χαλάτε την προπόνηση!”
– Γιε μου, σε δυο ώρες θα εκκενώσουμε την πόλη κι εσύ θαρρείς πως πρόκειται να παίξετε ποδόσφαιρο;”
Η Στρόιτελ Πριπγιάτ και το αμετάλαβο στάδιο Άβανχαρντ ήταν γραφτό να χαθούν στη δίνη του πανδαμάτωρ χρόνου.
Το να περπατάς μέσα σε τούτη τη ερειπωμένη πόλη με την απόκοσμη σιωπή να διακόπτεται μόνο από κρωξίματα πουλιών που ακροβατούν στις υπό κατάρρευση σκεπές των εργατικών πολυκατοικιών που χάσκουν στο κενό και ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα νοσοκομεία και σχολεία, είναι μια εμπειρία που σε στοιχειώνει.
Πλησιάζοντας το παλιό γήπεδο, το μόνο σημάδι είναι οι σκουριασμένοι πύργοι των προβολέων, όσων μισοστέκουν, σαν βιγλάτορες ενός ορθογώνιου παραλληλόγραμμου που απαρτίζεται από μεγάλα δέντρα και περιβάλλεται από μια απροσδιόριστη τάφρο.
Χρειάζεται να κοντοσταθεί ο νους και να επιστρατευτεί η φαντασία για να συνειδητοποιήσεις ότι μπροστά σου κείτεται ένα πάλαι ποτέ γήπεδο ποδοσφαίρου που κάποτε ήταν περιτριγυρισμένο από στίβο και κερκίδες που έσφυζαν από ζωή και προσδοκίες.
Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στην περίμετρο του Τσερνομπίλ που να δείχνουν τόσο ανάγλυφα την δύναμη της φύσης και το πόσο εφήμερα είναι τα “ανθρώπων έργα” – ακόμη και τα πιο πομπώδη – μπροστά στους αδυσώπητους μηχανισμούς αποκατάστασης της Mητέρας Γαίας και το ύψος των δέντρων που έχουν ξεπεράσει τα τριάντα πόδια, στην άοκνη προσπάθεια τους να καταλάβουν πίσω το χώρο που δικαιωματικά τους ανήκε στους αιώνες των αιώνων…
underdogville 