Έβλεπα αυτή την φωτογραφία με τον αειθαλή Μουσταφά Ντενιζλί να διευθύνει τη χθεσινή προπόνηση της Αλτάι και μου ήρθαν στο νου αυτόματα οι θυμόσοφοι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ:
Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σαν να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου…
Ο Μουσταφά ο θαλασσινός (Denizli) γεννήθηκε πριν 71 χρόνια στον Τσεσμέ και σαν παίκτης έκανε μεγάλη καριέρα με την φανέλα της Αλτάι, της μεγαλύτερης ομάδας της Σμύρνης, αλλά σαν προπονητής ακόμη μεγαλύτερη, όντας ένα από τους ελάχιστους που έχουν καθίσει στον πάγκο και των τριών μεγάλων της Πόλης (Γαλατασαράι, Φενερμπαχτσέ, Μπεσικτάς).
Εδώ και σκάρτες 20 μέρες έχει επιστρέψει στον πάγκο της αγαπημένης του Αλτάι, ξεκινώντας με δυο νίκες που την έφεραν στα μπαράζ ανόδου για την επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία και σήμερα θα βρει απέναντι του την Ιστανμπούλσπορ που την τρέχει ο υπηρεσιακός (ήταν βοηθός) και εντελώς άπειρος προπονητικά (έχει δουλέψει μόνο στους U16 της Φενέρ) Σαφέτ Ακμπάς που σήμερα πρέπει να κάνει κουμάντο και χωρίς 3 βασικούς.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη ευχή από το να φτάσεις στα χρόνια του Μουσταφά με την ίδια θαλερότητα και με τη ζωή να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά και δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερο κίνητρο από την υστεροφημία που προσδοκά να ολοκληρώσει απόψε (σε απόδοση 2,00) ο Ντενιζλί. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής…
Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σαν να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.
underdogville 