Όποιος δεν έχει επιχειρήσει να παρκάρει κοντά στο Δεκαπενταύγουστο στα πέριξ του λιμανιού της Νάξου, δύσκολα μπορεί να καταλάβει πόσο υπερβατικό είναι να μην πετύχεις ούτε ένα σημείο (0/6) στο US Open – όπως λέει ενίοτε ένας άσπονδος φίλος: “κρυμμένο αστυνομικό δεν βρίσκεις ρε Μυστήριε” – αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα.
Ένα λοιπόν από εκείνα τα ολόφωτα Αυγουστιάτικα βράδια που η πιο κοντινή ελεύθερη θέση πάρκινγκ στη Νάξο, ήταν μάλλον στη …Νέα Σμύρνη, αποφάσισα να αράξω σε μια γωνία, σαν ταξιτζής στο αεροδρόμιο και να περιμένω στωικά, πότε θα κουλαντρίσουν την λαιμαργία τους οι αδηφάγοι συνδαιτημόνες μιας βουλιαγμένης από κόσμο, αγένεια και covid, παραλίας…
Και φορτώσουν επιτέλους στα τζιπ τους, ξεκούμπωτες βερμούδες, ξεχειλωμένες απόψεις και αλαλάζοντα δεκάχρονα – που ακόμη και μισοκοιμισμένα, παράγουν περισσότερη τύρβη και από τζαμάρισμα τράπερ της ημεδαπής – πιθανότατα επειδή παίζει έτσι κι αλλιώς στο φόντο από το smart phone που τους πήρε ο μπαμπάς…
Και σαν ταξιτζής που σέβεται τον εαυτό του, για να πάνε κάτω τα σεκλέτια της αναμονής, άνοιξα το live streaming της 365 για να δω τι παίζει και να προσφέρω την (όποια) συνδρομή μου στον μεταγραφικό σχεδιασμό της … Στόουκ Σίτι και έπεσα πάνω στο ματς της Κρεϊτσίκοβα με τη Μουγκουρούθα στο Σινσινάτι και κόλλησα – αφενός γιατί παραδέχομαι ευθαρσώς ότι δεν δυσκολεύομαι καθόλου να “κολλήσω” σε ματς της Μουγκουρούθα και αφετέρου γιατί με εξιτάρει η όψιμη αποτελεσματικότητα αυτού του τόσο “αντιτουριστικού” τένις που παίζει η Κρεϊτσίκοβα, το οποίο την έφτασε μέχρι και τον αδόκητο τίτλο του Ρολάν Γκαρός.
Η Κρεϊτσίκοβα κέρδισε εκείνο το παιχνίδι, με τον ίδιο τρόπο που κερδίζει συνήθως, δηλαδή χωρίς κανείς να μπορεί πραγματικά να καταλάβει το πως και εγώ βρήκα τελικά να παρκάρω, επίσης με τον ίδιο τρόπο, χωρίς ακόμα να μπορώ να εξηγήσω το πως τα κατάφερα. Το μόνο σίγουρο όμως είναι, ότι αυτά τα πράγματα εφεξής, δύσκολα θα ξανασυμβούν – η Μουγκουρούθα έχει ψηλότερο ποιοτικό ταβάνι, καθώς και τη στόφα της πρωταθλήτριας για να μην επαναλάβει τα ίδια (αβίαστα) λάθη, ενώ η γεωμετρική αύξηση των ορδών που αλωνίζουν τον Αύγουστο την Νάξο, θα καταστήσει το ενδεχόμενο να βρεις θέση να παρκάρεις, να πληρώνει απόδοση 💯! Κι αν σου κάτσει;
ΥΓ1. Το σφριγηλό τένις που παίζει η Μαρία Σάκκαρη, μου θυμίζει το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Εθνική Ελλάδος στο Euro 2004. Το δε αυταρεσκο παιχνίδι της Μπιάνκα Αντρεέσκου (και το προδηλο potential της) πάλι, μου φέρνει κατά νου, το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 2002 με Ριβάλντο, Ρονάλντο και Ροναλντίνιο. Θα μου πείτε βέβαια ότι το 2004 το σήκωσε ο Ζαγοράκης. Από το να συνεχίσω όμως την κουβέντα, προτιμώ να ψάχνω παρκάρω Δεκαπενταύγουστο στη Νάξο ή και στη Νέα Υόρκη, μη σου πω…
ΥΓ2. Λένε πως το πιο δύσκολο, δεν είναι να πετύχεις μια πολύκροτη νίκη, αλλά το περίφημο “back to back” – να διαχειριστείς δηλαδή κούραση και αποπροσανατολισμό και να επαναλάβεις την επόμενη μέρα αντίστοιχη εμφάνιση. Η Σέλμπι Ρότζερς όμως, υπήρξε εφάμιλλο ταλέντο με την πραγματικά εξαιρετική (και με άγνοια κινδύνου) Ραντουτσάνου και έχει όλη την εμπειρία και την “εντός έδρας” ενέργεια του κοινού για να ανταπεξέλθει κόντρα στην έφηβη Βρετανίδα – στο 70% να πιάσει την απόδοση που έβγαλε κόντρα στην Μπάρτι και το 2,20 θα αποδειχθεί δώρο!
underdogville 