Άλλοι έχουν τάμα να πηγαίνουν Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, άλλοι να ακολουθούν κάθε χρόνο στο εξωτερικό την ομάδα τους, είχα μάλιστα ένα φίλο που σε κάθε (επαγγελματικό) ταξίδι, μου έλεγε ότι είχε τάμα να επισκέπτεται το καζίνο της εκάστοτε πόλης…
Έχω κάτι φίλους, που δεν βγάζουν την βδομάδα, αν δεν γίνουν λιώμα, “ευτυχείς, λυπημένοι και πότες” στου Μάλαμα κι άλλους που ανάβουν (κυριολεκτικά) κερί όταν βγαίνει στην πίστα ο Μαργαρίτης – άλλους που έχουν χούι να ανοίγονται με κάθε ευκαιρία στα πέλαγα ή που παίρνουν τα βουνά, είναι κι ένας που (ζηλεύω περισσότερο) τραβιέται στα ακρωτήρια για να φωτογραφήσει και τον τελευταίο πέτρινο φάρο – ίσως για να φτιάξει ένα βιβλίο με αφηγήσεις και τις ιστορίες που τους στοίχειωσαν…
Εγώ πάλι τους ζηλεύω όλους, καθώς το μόνο που έχω (κάτι σαν) τάμα, είναι να αφήνω κάθε Πρωτοχρονιά στα πέριξ τον αξεπέραστο ‘ενεχυροδανειστή’ του Γιώργου Παρασκευά, το πιο “στοιχειωτικό” κείμενο που έχει γραφτεί περί στοιχήματος – Πρωτοχρονιά γαρ και για να μην πάτε και τα σκάτε σε ψυχανάλυση…
underdogville 