Όταν το 1973 η Γερμανία χτυπήθηκε άγρια από την οικονομική κρίση που είχε σαν αποτέλεσμα να βγουν στην ανεργία εκατομμύρια εργαζόμενοι, η περιοχή της κοιλάδας του Ρουρ, ήταν αυτή που μέτρησε τις περισσότερες πληγές, καθώς ο γερμανικός άνθρακας έπαψε να είναι ανταγωνιστικός, με συνέπεια να κλείσουν τα ανθρακωρυχεία και να βρεθούν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Ακολούθησαν και πολλές εργοστασιακές μονάδες που απέλυσαν μεγάλο μέρος του προσωπικού τους και τελικά η κοιλάδα του Ρουρ με τεράστια επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και μολυσμένων ποταμών, απέμεινε ένα απολειφάδι της βιομηχανικής επανάστασης με τη ντόπια εργατική τάξη και πολύ μεγάλο αριθμό ξένων μεταναστών να μην έχουν πλέον στον ήλιο μοίρα. Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό είναι το προφίλ των πατεράδων των σημερινών οπαδών της Μπορούσια Ντόρτμουντ και από εκεί έλκει η κιτρινόμαυρη ομάδα το απίστευτο λαϊκό της έρεισμα και την απόλυτη πίστη των οπαδών της.
Για την ιστορία, η κρίση προκλήθηκε σαν απότοκο του πολέμου του “Γιομ Κιπούρ” (μεταξύ συνασπισμού Αιγύπτου-Συρίας και Ισραήλ), ο οποίος παρότι διήρκησε μόλις ένα μήνα, πυροδότησε την πρώτη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση με παγκόσμιες συνέπειες δεκαετίες και σηματοδότησε το τέλος της εποχής των “παχιών αγελάδων” και της όψιμης (μεταπολεμικής) φενάκης της Δύσης περί αειφόρας ανάπτυξης, βασισμένη σε ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ειδικά στη Γερμανία, εκείνον τον παγωμένο Δεκέμβρη, σταμάτησαν κυριολεκτικά τα πάντα, από τα αυτοκίνητα, μέχρι τα δρομολόγια των τρένων, μαζί και η λοκομοτρίς που διέσχιζε για δεκαετίες την κοιλάδα του Ρουρ και εξυπηρετούσε και τη μεταφορά του κάρβουνου.
Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα όμως, οι κάτοικοι του Ντόρτμουντ βρέθηκαν και με ένα αναπάντεχο δώρο: η Κολωνία, ένεκα της οικονομικής κρίσης, απέσυρε τη συμμετοχή της από το φάκελο του επικείμενου Μουντιάλ του 1974 και τη σκυτάλη πήρε το “αναπληρωματικό” σενάριο του Ντόρτμουντ, με το θρυλικό Westfalenstadion να αποπερατώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και να υποδέχεται εντέλει τέσσερεις αγώνες του παγκοσμίου κυπέλλου, μεταξύ των οποίων και την ανυπέρβλητη παράσταση του Γιόχαν Κρόϋφ στο 2-0 επί της Βραζιλίας
Όταν το 1954 γεννήθηκε η μικρή Αγγέλα, ο θεολόγος μπαμπάς της δέχθηκε τη θέση του πάστορα στην εκκλησία του Quitzow, κάτι που σήμαινε ότι όλη η οικογένεια θα έπρεπε να μετακομίσει σε μια μικρή πόλη της Ανατολικής Γερμανίας. Έτσι η Αγγέλα μεγάλωσε στην κομμουνιστική εξοχή, 80 χιλιόμετρα βόρεια του Βερολίνου και γαλουχήθηκε με όλα τα ιδεώδη (και τις αδιανόητες για μας στερήσεις) της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που και ο σημερινός 62χρονος σύζυγος της, είναι και αυτός τέκνο του ανατολικογερμανικού Βραδενβούργου, ούτε το γεγονός ότι σε μία από τις πρώτες της δημόσιες εμφανίσεις σαν καγκελάριος, η πάλαι ποτέ παιδίσκη-μέλος της «Σοσιαλιστικής» νεολαίας της Ανατολικής πλευράς του τείχους Αγγέλα, παρακολούθησε έναν αγώνα της νεοφώτιστης στη μικρή Bundesliga Κότμπους, δηλαδή όχι του αντίστοιχου Ολυμπιακού ή Παναθηναϊκού (ή έστω κάποιου «Δικεφάλου»), αλλά μιας επαρχιακής ομάδας της ευρύτερης περιοχής της γενέτειρας της.
Με αυτά και με αυτά δεν προσπαθώ να πω απολύτως τίποτα. Απλά είναι δύο μικροί προσωπικοί συνειρμοί που μου δημιουργήθηκαν, ακούγοντας τα «ξυπνητζήδικα» και «ελληναράδικα» συνθήματα που δόνησαν την ατμόσφαιρα του σταδίου Καραϊσκάκης πριν από δεκαπέντε βράδια από ως επί το πλείστον «αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά» και τους πακτωλούς κοινοτικών κονδυλίων και δανείων που καταχραστήκαμε όλοι μας τις τελευταίες δεκαετίες. Και αναρωτιέμαι πόσο απογυμνωμένοι από κάθε μανδύα αξιοπρέπειας θα φαντάζουμε στα καρβουνιασμένα μάτια ανθρώπων που πέρασαν τη ζωή τους σε υπόγειες στοές «δεκαπέντε χιλιάδες λεύγες» κάτω απ’ τη γη και που μόνη τους χαρά είχαν να σηκώνουν τα ροζιασμένα τους χέρια σε κάθε γκολ της Μπορούσια, ή μάλλον ακόμη και μπροστά στα σοκαρισμένα μάτια ενός κοριτσιού με τριμμένα ρούχα σε μια θλιμμένη επαρχία που δεν υπάρχει ένα καφέ της προκοπής να σερβίρει ένα καπουτσίνο φρέντο με μόλις 4€…
31.10.2011 [Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε κερδίζει με 3-1 τη Μπορούσια του Κλοπ, με την ακροδεξιάς επιμέλειας ατμόσφαιρα στο “Καραϊσκάκης” να συναγωνίζεται στη συνθηματολογία και εθνικολαϊκισμό τους ραδιοφωνικούς θούριους του Τράγκα κοκ]
underdogville 